aysetalih.com

            Dönüp duran bir şarkı beynimde... Ritim tutan nabzıma, heyecan katan ruhuma, rüzgar savuran saçlarıma ve özgürlük sızdıran bedenime... Alabildiğine var edebilmek için beni, öylesi büyük ve büyülü bir şarkı. Ve bu şarkıyı dinlerken içimden geçenleri dışarı vurmalıydım. Öyle de yaptım.          "Yaşamak dört nala şimdi, korkudan kapanmış gözlerimle..." Evet böyle başladık hepimiz. Yaşama tutunmaya çalışarak ilk mücadelemizi verdik. Sonra tutunduğumuz yeri bırakarak bir kez daha yaşamayı ögrendik. Bir kalpte büyüdük önce, bir kucakta güveni, bir seste huzuru tattık. Sonra kucağı bırakıp yürümeye çalıştık. Düştük, kalkmayı öğrendik. Ağladık, susmayı öğrendik. Acıktık, doymayı öğrendik. Böyle böyle büyümeyi becerdik. Bağ kurduk hayatımıza aldığımız her şeyle. Anne karnını, emziği, biberonu, emeklemeyi, oyuncakları... Hepsini sevdik, benimsedik. Sonra bir bir bırakmayı öğrendik. Bırakırken korkmayı, korkarken olgunlaşmayı, acı...

                Gecenin kuytusunda inci gibi parıldayan bir dolunay var bu akşam. Yazın hafif tadı efil efil penceremden odama yayılıyor. Günün en hafif saatindeyim. Zihnimi de biraz hafifletebilirsem sabahın güneşini selamlayacak gücü kendimde bulacağım. Uyumadan önce iyi geceler demek istedim gökyüzüne. Soyutlanmadan somutlaşsın istedim sohbetimiz.           Dolunayla gelen güzelliklere inanırdım ben. Farkında olmadan ruhumda bıraktığı hisse inanırdım. Bilirdim ki bir yerlerde benim için doğup karanlığı aydınlatıyordu. Bak karanlık bile aydınlanır, güneş gitse de ışığını senden esirgemez gökyüzü der gibi beni selamlıyordu. Hissettiği her şeye cümle kuramazmış insan ama ben cümlelerle yaşayabiliyorum. Ve bağ kurduğum her şeyin de bana bir cümlesi olduğuna inanıyorum. İşte bu sebeple sana da k ocaman sarılıyorum gökyüzü. Koca bir gök sığar mı kollarıma? İşte sığdırıyorum! E hani cümle nerde diyecekseniz eğer, sar...