ARALIK
Sonbahar yüzünü kışa dönerken içimi de bir soğukluk kaplamaya başlar. Mevsimden çok evvel gelir ruhuma kış. Yağmur erkenden yağar gözlerime. Güneş sırtını döner, gökkubbenin yıldızları tek tek söner. Karanlık usul usul çökmeye başlar dünyama. Herkese dönen dünya benim için kaskatı kesilir. Dokunsam dokunamam. Duymak istesem duyamam sesini. Sarılamam kollarımla. Öpemem. Mesafeler açıldıkça aramızda hafızama yenik düşmekten korkarım. Özlemek var bir de... İçten içe çürüten, insanın kelimelerle izah edemeyeceği kadar ağır olan o berbat his. Ezdikçe ezer seni, o büyüdükçe sen yok olursun. Yokluğu varlığından daha çok olmaya başlayınca zaman dursun istersin. Nasıl kabullenir insan hala anlamıyorum. Sesinin olmayışını, ellerinin uzanmayışını, kaşlarının çatık çatık bakmayışını bile nasıl kabullenir bilmiyorum. Sevmekle başlıyor insan hayata. Düşerken seni tutan elleri ömrü boyunca tutmaya devam eder sanıyor. Düşünce kendi elleriyle kalkmak zorunda kalınca anlıyor. Sevmekle başlaya...