ÖMÜR

Gıcırdıyor bir beşik 

Bir evin bir odasının bir köşesinde

Hafif hafif salınıyor

Bir gıcırdıyor bir susuyor

Penceresiz bir evin ışık gören tek odası 

Sessiz bir odanın tek yankısı

Boş duvara asılan tek çerçeveli fotoğraf

Bir gülüyor bir ağlıyor

Bir acıkıp bir susuyor

Bir düşüp bir kalkıyor

Düşe kalka büyüdüğü bu hayatta 

Önce dizleri kanıyor

Avuç içleri parçalanıyor

Önce gözünden akıyor yaşlar

Büyüdükçe kanayan sadece dizleri olmuyor 

Parçalanan avuç içleri geçiyor elbet 

Geçmeyecek parçalanmışlıklar alıyor yerini

Gözyaşları da diniyor dışarıdan 

İçerisi sel, içerisi felaket

Yaşlar alıyor bilinmezlere sürükleyen ömründen

Seviyor seviliyor, ağlıyor ağlatıyor

Gülüyor güldürüyor

Yaşlarına sığmayacak anılar dolduruyor ömrünü

En hatırladıkları, en hatırlamak istemedikleriyle

Sayamayacağı kadar insan dokunup geçiyor hayatına

En sevdikleri, en sevmedikleriyle

Aklının alamayacağı acılara gebe kalıyor ömrü

Kalbine sığdıramayacağı sevdalara tutunuyor bazen

Bir dost tanıyor düşman imiş

Bir düşman belliyor dostundan iyi

Tam bitti derken öğreniyor yeni başladığını

Hep biteceğini bile bile yaşadığını

Çünkü böyledir bazen

Ömür de biter, nerede nasıl bilemezsin

Bitmek için geçer gider

Yakalamak için koşarsın peşi sıra 

Yakalayamayacağını öğrenerek

Ağlayarak geldiğin şu dünyadan 

Ağlayarak gidersin sonsuza

Ya yaptıklarından ya yapamadıklarından 

Ya geçmişinden ya da hiç geçememişlerinden

Hep pişmansındır bir şeylerden

Yaş erince kemale

Bir bir sıralanır ömür perdesi

Geçer gözünün önünden bir film misali 

Tabi ömür o kadar beklerse seni

Avuç içi kadar beşikten 

İki metrelik mezara kadarsındır

Ama bilinmez yaşarken

Ana kucağından gelip 

Buz gibi toprağa girersin bir başına

Bir geldin ya bir gidersin

İki etmez ömür asla

Işık gören o oda karanlık şimdi

Sessizlik yankısı tutmuş içini

Çerçeve kırık

Fotoğraf ha düştü ha düşecek

Ama bir çocuk hala gülüyor camın ardında

Çocuk hala masum hala ışıl ışıl gözleri

Sesi duyuluyor çerçevenin kırıklarından sızan

Kanasa da dizleri

Parçalansa da o minik avuç içleri

Bir çocuk hep gülmeli

Çünkü her büyüyenin en masum yanı

İçinde sakladığı o çocukta gizli

Çünkü her birimiz

Büyük bedenlere hapsolmuş 

Küçük insanlarız

Bilsek ki biz hep o çocuklardık

Hep masum hep umutla yaşardık

Hangimiz o çocuğu büyütmek için can atardık? 

*Bırakın içinizdeki çocuk salıncaktan hiç inmesin. Belki bir gün yıldızları toplar size. Bilemezsiniz.