aysetalih.com

       15 Nisan... İçimdeki baharın başlangıcı bugün. Güneşin doğduğu, ağlamanın o ilk acı tatlı bir hisle beni uyandırması, uzun bir kıştan sonra tüm tomurcuklarını açmış çiçeklerin taze kokusu gibi bir başlangıç bugün.           Evimin çatısında şarkı söyleyen martılar, yolda selam veren köpekler ve şansına inandığım uğur böcekleri... Hepsi için doğmuşum gibi bir hoş geliş bu. Tanışmam gereken binlerce insan, paylaşılmayı bekleyen yüzlerce acı ve mutluluk, öğrenmem gereken bir hayat ve biriktirmem gereken anılar, ben hepsi için doğmuşum bugün.          Uzun bir yoldan gelmişim gibi şimdi hayat. Çok yorulmuş, çok üzülmüş ve her fırsatta gülmeye yeniden başlamış bir ömrün çeyreğinde sayılırım bugün. Kaç baharı kalmıştır ömrümün bilmiyorum. Kaç kez yaprak döker yeniden çiçek açar dallarım bilmiyorum. Dallarımla ne kadar sararım göğünü bu dünyanın bilmiyorum. Bilmek de istemiyorum. Gelişine yaşamak, sırtımda değil...

      Ait olmak nedir? Bir yere, bir hisse, bazen bir fotoğraf karesine belki de bir deniz kenarına ait hissedebilir mi insan? Nasıl hissettirir ait olmak? Düşündükçe düşüncelerime de ait değilmişim gibi hissettiriyor bana zaman. Akıp geçtikçe duvarda, kolumda, zihnimde bulanıklaştırıyor her şeyi.      Annemin karnında kime aittim mesela? Anneme mi, bedenimi koruyan plasentaya mı yoksa beni besleyen sıvıya mı? Doğdum. Nereye aittim, seçme şansım olmayan aileme mi? Mahalleye, sokağa, bir şehre ya da ülkeye miydi aidiyetim? Irkım, cinsim, bedenim hiçbiri benim tercihim değilken nereye aittim bilemiyorum.        Zaman beni büyütürken ben zamanın dışında ilerledim hep. O ilerideydi, ben geride. Ben tökezleyip geçmişte debelenirken o dörtnala koşuyordu atlarını. Bir türlü denk getiremedik anı. Anılara bile ait olamayışım bundandı belki de. Ben ait değilsem onlar da bana ait değil miydi yani?       Üzgünüm. Üzülüyorum. Boş bir m...

  Hoşgeldin sevgili okuyucu 🧚🏻     Bu sitede birlikte çok fazla şeyi keşfedip öğreneceğimizi,bazen ağlayıp bazen güleceğimizi hatta  saçmalayacağımızın dahi garantisini şimdiden verebilirim. Burada olmamın amacı hepimizin aynı hayatın içerisinde yer aldığını, gülerken de ağlarken de aslında aynı şeyleri hissettiğimizi, benim sen, senin de o olabileceğini anlatmaya çalışmak. Bugün sadece hislerimle hayatınıza dokunmak hem kendim hem de sizin duygularınızı paylaşmak için yazmaya başlayacağım.       Ben ne bir doktor ne bir aşçı, ne bahçıvan ne anne, ne psikolog ne de avukatım. Hepiniz gibi normal bir insan ve sıradan bir vatandaşım. Amacım sadece varlığımın nedenini aramak... Bunu da tek başıma yapmak istemedim. Çünkü biliyorum ki ben varsam siz varsınız ve siz varsınız diye ben varım.Birlikte varlığımızdan güç alacağız ve birlikte büyüyeceğiz. İyi ki varız, tanışmadan sizleri çok sevdiğimi de eklemek istiyorum. Sağlıkla, bereketle, umutla kalın....